امروز هم روزی بود با هوایی گرفته و ابری. خوشید خوابیده بود و ابر ها جانشینش شده بودند. خستگی توی تنم جا خشک کرده بود. مسیر تهران به فشم را با ماشین می رفتیم. ابر ها همه جا بودند. درختان بی برگ ، ماشین های کثیف ، برف های نیمه ذوب شده ، رودخانه‌ی بی جان و هوایی که بوی دود می داد ، حالم را گرفته بودند. الان هم به خانه برگشتم ولی خسته تر از قبل.

در راه با خودم فکر می کردم که اگر توی یکی از خانه های روی کوه زندگی می کردم ، آن وقت بهترین شاعر روی زمین می شدم. تصورش قشنگ بود. شاید یک روز همین کار را بکنم. قید همه چیز را در شهر بزنم و بروم تا زندگی کنم. درست  مثل دایی پدرم.